خان والا گهر محمدخان

آن که چون او نزاد فرزندی

آن که در روزگار معدلتش

قدرش چاکر و قضاش مطیع

چاکر آستان او قیصر

مور با لطف او قوی چون پیل

سخنش مرهم دل خسته

در جهان چون به چشم عبرت دید

زد سراپردهٔ جلال برون

صد هزاران دریغ و درد که شد

کز جدائیش روز روشن خلق

از ازل چون سعادت ابدیش

شد شهید و سعادتی دریافت

از سعادت به او رسید از فیض

زد به گوشش سروش عالم غیب

کرد از خون خضاب و آرامید

ساقی بزم جنت و فردوس

مست خفت آنچنان ز بادهٔ وصل

خفت در خون که سرخ رو خیزد

الغرض چون نشست با شهدا

کلک هاتف که در مصیب او

بهر تاریخ زد رقم بادا