خسرو کشور سخن مشتاق

قطب سادات آن که می بخشید

آن که از بحر طبع گوهرزای

از لالی نظم او گشتی

آن که اشعار او که در هر یک

عاشقان راست چارهٔ غم عشق

آنکه پیوسته از حجاب خفا

نوعروسان بکر معنی را

طوطی بذله گوی گلشن دهر

چون درین تنگ آشیانه ندید

طایر روح لامکن سیرش

حیف و صدحیف از آن یگانهٔ دهر

که سرا بوستان عمرش را

از نوای حیات چون لب بست

شد تذروش به باغ نوحه سرا

رفت و در ماتم و مصیبت او

از دل شیخ و شاب ناله و آه

چون سوی باغ خلد کرد آهنگ

بهر تاریخ زد رقم (دایم