دریغ و درد که دور سپهر فاطمه را

هزار حیف ازین مایهٔ عفاف که بود

دل از متاع جهان کند از آن به آسانی

ازین سرای پرآشوب، جان آگاهش

چو سوی بزم جنان شد ز بزم هم نفسان

غرض چو کرد ازین گلستان پرخس و خار

رقم زد از پی تاریخ رحلتش هاتف