گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم

گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند

خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده

آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام

سرو روان من کو هاتف که بر سر من