132
غزل شمارهٔ ۳۸
به ره او چه غم آن را که ز جان می گذرد
که ز جان در ره آن جان جهان می گذرد
از مقیم حرم کعبه نباشد کمتر
آنکه گاهی ز در دیر مغان می گذرد
نه ز هجران تو غمگین نه ز وصلت شادم
که بد و نیک جهان گذران می گذرد
دل بیچاره از آن بیخبر است ار گاهی
شکوه از جور تو ما را به زبان می گذرد
آه پیران کهن می گذرد از افلاک
هر کجا جلوهٔ آن تازه جوان می گذرد
چون ننالم که مرا گریه کنان می بیند
به ره خویش و ز من خنده زنان می گذرد