بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد

یار بی غیر که می در قدحش خون گردد

سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن

دوش می گفت که خونت شب دیگر ریزم

ننگ یار است که یاد آرد از اغیار مدام

دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر

هاتف از جور تو دم می نزند لیک تو را