هر چند

شب با تمام توش و توان و طلابتش

بر سرزمین تب زده آویخت

دیدم

سیماب صبحگاهی

از سر بلندترین کوهها

فرو می ریخت

گفتم

امید من

برخیز وخواب را

برخیز و باز روشنی آفتاب را