امشب

خاک کدام میکده از اشک چشم من

نمناک می شود ؟

و جام چندمین

از دست من نثاره خاک می شود ؟

ای دوست در دشتهای باز

اسب سپید خاطره ات را هی کن

اینجا

تا چشم کار می کند آواز بی بری ست

در دشت زندگانی ما

حتی

حوا فریب دانه گندم نیست

من با کدام امید ؟

من بر کدام دشت بتازم ؟

مرغان خسته بال

خو کرده با ملال

افسانه حیات نمی گویند

و آهوان مانده به بند

از کس ره گریز نمی جویند

دیوار زانوان من کنون

سدی ست

در پیش سیل حادثه اما

این سوی زانوان من از اشک چشمها

سیلی ست سهمنک

این لحظه لحظه های ملال آور

ترجیع بند یک نفس اضطرابهاست

افسانه ای ست آغاز

انجام قصه ای

اینجا نگاه کن که نه آغازی

اینجا نگاه کن که نه انجامی ست

این یک دو روزه زیستن با هزار درد

الحق که سخت مایه بدنامی ست