وقتی بلند بانو

بنشست در برابر من

بعد از چه سالهای صبوری

بعد از هزار سال

دوری

دیدم هنوز هم

آبش به جوی جوانی ست

دیدم

تندیس جاودانی حسن است

زیباتر از همیشه

زیبای جاودانی ست

اما درون سینه من

حتی هنوز گرچه دلی می تپد ولی

در طول سالیان که چه بر من رفت

با این دل شکسته

آرام نا نشسته دمی

سر کرده ام به صبوری

خو کرده ام به حسرت دوری

پاییز عمر من اینک قدم زنان

در بستر زمانه گذر دارد

آه ای سموم سرد زمستان

بر نیسموز شمع وجود من

ایا چه وقت می گذاری

پس کدام وقت ؟

هر چند

حتی هنوز هم

او ایتی ست

بر من هر آنچه رفت ز جورش

حکایتی ست

این شعر این پریشان

کز خامه روی بستر کاغذ فروچکد

هرگز گمان مدار که نقش شکایتی ست

تنها

کز ما به جای ماند

این هم روایتی است

بدانید

حتی هنوز هم

او شاهکار خداوند است

یعنی که ایتی ست