سفر چهارم

هنگام

هنگامه سفر

من لول لول بودم

آری ملول بودم

آن مرغ آهنین

در هم شکاف سینه شب

با غرشی شگرف مرا می برد

این لول

یا این ملول رانده ز هر جا را

از شهر زرق و برق

تا شرق

تا سرزمین غربت و نکامی

تا انهدام ویرانی

این لول

یا این ملول رانده تنها را

که در درون سینه سردش

آوار دردهای گرانبار است

شب بود

آن موکب سریع که سبقت را

از بادها گرفته مرا می برد

همراه راهیان سفر بودم

با پر گشوده موکب در اوج آسمان

رفتم به سوی شرق

و باچه سرعتی

پنداشتی سریعتر از برق

رفتم سوی مراسم اعدام خویشتن

تا شاهد شهادت خود باشم

شب بود و باز بارش باران نور بود

از چلچراغها

در چلچراغها دیدم

باغی که سبز بود

به زردی نشست

در پاییز

شب بی آفتاب روشن نورانی بود

تا صبحگاه تا سپیده دمان مهمانی بود

و خنده بود پچ پچ بود

تکرار وعده های نهانی بود

دیدم که دوی وحشت

با توطئه گران به فکر تبانی بود

آن گونه ای که نیز تو دانی بود

شب بود

پاییز بود و سوز سحزگاهان بود

من بودم و سکوت خیابان بود

و روح

روح ساده معصومی

که آخرین دم از نفسش را

در صولت سپیده دمان زد

و هیچ کس

بر مرگ این شهید که من باشم

یک قطره هم سرشک نیفشاند

جز من که بهت

حتی

حال این سخن نگفته بماند بهتر

تا صولت سپیده دمان در شرق

شب

چون مرغ نیم جانی

پرپر زد

تا

خورشید بامدادی

سرزد

غرنده و خزنده

آن اژدهای ز آهن و پولاد

با سرعتی سریعتر از باد

از شرق تا شهر زرق و برق مرا می برد

من می گریختم

چون بادها

از پیش بیدهای معلق

از پیش آن حقیقت مطلق

حقیقت مطرود

از آن شبی که روح

آن روح ساده را

در مشهد مقدس

در صولت سپیده دمان

با دستهای خونین

در تیره خاک سپردم

من می گریختم اما من

در خواب رفته بود

در خواب خوف و خفت

خواب همیشگی

آن اژدهای ز آهن پولاد

غرنده و خزنده و توفان وش

از شرق می گذشت و صفیرش

در شهرهای دیگر

درایستگاهها در قریه در بیابان می پیچید

با طبل بازگشت

من بازگشته بودم

با توطئه گران

که همه تک تک

در پاکی و اصالتشان بی شک

من هیچ شک و شبهه نمی بردم

و با تمامشان سر یک میز سوپ می خوردم

بدرود

این آخرین سفر بود