کُنج خراباتِ عشق، جای من و گنجِ من

ملکِ قناعت بود، سلطنتی معنوی

از همه جنسم به سر، وز همه نوعم گریز

خونِ دلم می خورد، چند خورم خونِ رز

مایه ی نفع است و ضرّ دایه ی عقل و جنون

می نهد و می کند فعلِ بد و نیک فاش

هم نفسان را به لطف خسته دلان را به طبع

عربده خو را به قهر بی هده گو را به جبر

هست نفاق و وفاق هر دو درو مجتمع

شرک حریفِ بدست نیک بپرهیز ازو

بشنو اگر عاقلی پندِ نزاری برو