82
شمارهٔ ۹۹۵
گر هیچ می توانی ای دل گزارشی کن
با حامیِ عنایت ما را سپارشی کن
تنها نشین ندارد از عمر هیچ لذت
در بار هر دو عالم ترتیب گردشی کن
مملو شده ست طبعت از لقمه ی مخالف
از ریزه ی محبت خود را جوارشی کن
خواهی که از من و ما یک ره خلاص یابی
از خویشتن برون آ جهدی و کوششی کن
حامی کار ما شو یک باره یار ما شو
میدان شده ست خالی برخیز چالشی کن
تیغ ظهور برکش آفاق کن مسلّم
شاهانه لشکری کش مردانه جنبشی کن
یک رنگ شو نزاری در باز هر چه داری
بر آستان مردان بنشین و پوزشی کن
در کنجِ خویش ساکن بنشین و همچو مردان
از خاک کعبه فرشی وز سنگ بالشی کن