چون دردمند به حیّ علی الصّلات

دانی که بس ثوابِ جزیل است اگر کنی

یک دم موافقت کن و در کارِ خیر باش

تا بر لبِ تو نوش کنم می که خوش تر است

خطِّ سیاهِ مورچه بر عارضِ چو گل

نه نه به حکمِ عزّت و حرمت خطِ لبش

ما و می و تحمّلِ طعن جهول اگر

بر مدّعی که عرضه کند از زبانِ من

ناممکن است توبه ی من از حیاتِ محض

جز خون رز به گردنِ من هیچ عهده نیست

آن جا که موکبِ حسنات آشکار شد

تا کی ز«لا نسلّمِ» تو در قبولِ حق

بسیار چون تو گشت به طوفانِ جهل غرق

سر ریز می روی ز برِ بت به انتکاس

شرک است ما و من من و ما کی رسد درو

هرگز نیامده است و نیاید نزاریا

وهمِ تو کی رسد به سرِ آن و عقل تو