ای که نبودی شبی مونسِ غم خوارگان

بس که کشیدم ستم از ظلماتِ فراق

تا ز برت رفته ام از نمِ خونِ سرشک

خسته دلی ناصبور دارم و دانم که نیست

نعره زنم تا به روز از غم هجران چنانک

با همه دردِ فراق با همه ضعفِ دماغ

یاد نزاری مکن تا چه گشاید ازو