ما را ز عشق کی بود ای دل به جانت نجات

بگرفت چار سویِ وجودم بلایِ عشق

ناممکن است کز دلِ احبابِ مهربان

جانا ، دلا ،خلاصه ی عشقا به صد زبان

گر بشنود حسنِ تو آوازه بت پرست

سر پیشِ روی بت ننهادی به سجده باز

خلقی به تشنگی چو سکندر بمانده اند

تا نیل بر کرانه ی ماهت کشیده اند

تا کی بود نزاریِ بی چاره ذرّه وار