بگذر چو به قاین رسی از طرف گل¬ستان

از جام صبوحی شده مستان و چه مستان

وآن گه نخرند از فلکِ شعبده دستان

من در غم ایشان چو عنادل همه دستان

بر دیده من روز نباشد که شب است آن

گر دارم ازین غم سرِ باغ و دلِ بستان

من برسر از اندوهِ جدایی زده دستان

خوش خفته و آسوده چه داند به شبِ¬ستان

هم دستِ مدد خواستن از دامن هستان