که ما ز هجرِ تو کردیم جان به حق تسلیم

فراقِ یارِ گرامی زهی عذابِ الیم

که کام رانیِ بدخواه غصّه ای ست عظیم

بسی رسند به امّیدِ دل ز موضعِ بیم

به قیامت چو الف تنگ تر ز حلقه ی میم

دلم نگر که چنان است پاک با تو چو سیم

مکن غرور مکن جانِ من به ناز و نعیم

جفا بکن که تحمّل کند حریفِ سلیم