دل ندارم که ز رویِ تو شکیبا باشم

بی دلان اند که از دوست ندارند شکیب

همه شب در طلبِ وصلِ تو چون خامْ طمع

یاربم طاقتِ خورشیدِ جمالت باشد

بویِ اسلام نیاید ز من و رنگِ صلاح

از خردمندی و داناییِ من ناید هیچ

طمعِ صدرِ سرا پرده ی وصلت هیهات

گر به بت خانه فرستی و اشارت رانی

ارز حکم تو بگردم من و سرگردانی

نقد چون حاصلِ وقت است و مهیّا امروز

صیقلِ زنگِ غم آیینه ی دل را هیهات

این همه مستی و آشفتگی من زان است