هم از زمانه ی ناپایدار می ترسم

ز نامساعدیِ روزگار می ترسم

ز دست اگر برود اختیار می ترسم

ز تنگنایِ دلِ بی قرار می ترسم

رسومِ عقل و از آن نا به کار می ترسم

از این دو قاعدهی استوار می ترسم

چگونه گویم از آسیبِ خار می ترسم

اگر به جان ندهد زینهار می ترسم

چو مست باشد و من از خمار می ترسم

در این میان سخنی کز کنار می ترسم

اگر ز سلسله دیوانه وار می ترسم

به دوستی اگر از نور و نار می ترسم

ز آشنا شدنِ انتظار می ترسم

که بر دلت ننشیند غبار می ترسم

چو نیست حاصل از این هر چهار می ترسم

ز دودِ آهِ نزاریِ زار می ترسم