تا دوست نظر کند به کارم

او با من و من خبر ندارم

من خود سرِ این طمع نخارم

شوریده شده ست روزگارم

عمری که به هرزه می گذرانم

این است که باز می گزارم

از دست بمی رود نگارم

فی الجمله به دوست می سپارم

آخر نفسی مگر برآرم

غم خوار نمی شود بهارم

از هفت و شش و سه و چهارم

از دست برفت اختیارم

بنگر به چه زاریانِ زارم