فراق بیش فریبم دهد نپندارم

هزار جهد کنم تا شبی به روز آرم

ز ابرِ دیدۀ پرخون چنان فرو بارم

گر آستین زرهِ سیلِ دیده بردارم

رقیب گو به سرِ کویِ دوست مگذارم

که بر ستارۀ بام است چشم بیدارم

که سر ز خجلتِ این در کشیده هم وارم

که من عذابِ الیم از حیات نشمارم

گواه باش که من زین حیات بیزارم