روزها شد که برفتی و به خدمت نرسیدم

چه نویسم که چه آمد بر سرم تا تو برفتی

آفتابی تو و چون ذرّه سرآسیمه بماندم

در کشیدم ز همه خلقِ جهان سر به خجالت

لاجرم هر که به من می رسد انگشتِ ملامت

هم چنان در سرم آشوبِ تمنّایِ وصال است

مِهرِ دیرینه محال است که ازجان به در آید

هرگز اندیشه نکردم ز سرِ دستِ چو سیمت

عاقبت رفتی و پیوند بریدی ز نزاری