دوش آمد بر سرم سرو خرامان نیمه شب

خود به گوش او رسید آواز من گفت آشنا

بی خبر بر جستم و در پایش افتادم که چیست

گفتم ای آرام جان چون آمدی از راه دور

گفت بنشین نقد را دریاب نادانی مکن

می بیار و جام در ده خوش برآی و جمع باش

خود رقیبان را که نتوانی به چشم از دور دید

محرم مردان بود شب در میان نه راز او

رحمم آمد بر مناجات تو اینک آمدم

روز تر دامن بود خود را نگه می دار از او

گر نداند کس نزاری گو مدان ماییم و بس