شبانه دوش که تنها به کنج خود بودم

ز بی دلی وز بی طاقتی بترسیدم

ز ممکنات نبد یارِ دستِ من جز جام

سرم گران شد اگرچه دماغ بود سبک

درین میانه به خاطر درآمد این که چرا

ز نورِ آینۀ خنب خانه شد روشن

به یادِ دوست که من هیچ نیستم همه اوست

به پایِ مردیِ لوح اللّهم نبد حاجت

به نورِ عکسِ قدح در سوادِ ظلمتِ شب

زمانه منقلب احوالِ نا جوان مردیست

دریغ عمر که بگذشت و یک نفس ایّام