چندان که در سلوک ز خود پیش تر شدم

چون بازِ چشم دوخته بودم به دستِ شاه

از تنگ نایِ هستیِ خود چون مجال نیست

خود هیچ کس نگفت که آخر مگر کسی

آشفته مغز بودم و شوریده سر بسی

هرگز به روزگارِ جوانی نبوده ام

گفتم گذر کنم به کنارِ محیطِ عشق

تا بوده ام تتبّع عشّاق کرده ام

لیلی ز در درآمد و مجنون ز هوش رفت

فرهاد وار شورِ نزاری جهان گرفت