دردمندم وز وصالِ یار درمان نیستم

گرچه می داند که بر جانم ز هجرِ یار چیست

رسمِ قربانی ست اندر کیشم اسماعیل وار

داغ حرمانش به کل جان و دلم مجروح کرد

سال ها شد تا سپردم در رهِ عشقش قدم

سر ز پای و پای از سر باز می نشناختم

چون نقاب معرفت از عشق او برداشتم

من چو ترکِ کفر و دین گفتم چه بیمِ نام و ننگ

روی و زلفِ دل برِ من کفر و ایمانِ من است

تا نزاری مذهبِ آن زلفِ کافر دل گرفت