اگرچه من ز الستِ ازل چنین مستم

فرو فتادم و تاسِ وجود بشکستم

فرو نهادم و زنّار بر میان بستم

صلایِ نوش برآمد به طبع بنشستم

نه حرفِ پیر که از خانقه برون جستم

ز ننگِ محتسب غلتبوس وارستم

به توبه کردنِ کلّی نمی دهد دستم

چه باک دارم از آن چون به دوست پیوستم

که در جهان غم ریشِ کسی دگر هستم