دردا کز اشتیاقِ تو جانا بسوختم

صهبا انیسِ خاطر من بود پیش ازین

از تّفِ سینه بس که جگر خوردم از لبت

از رشکِ اشکِ گوهرِ پاکِ سحابِ چشم

زد بر اثیر آتشِ آهم وزان اثر

بر آتشم نشانی و عیبم کنی اگر

عاجز شدم چو سوخته می خواستی مرا

فکرم دگر به آبِ سخن ره نمی برد

دل را به راه دیده و جان را به برقِ شوق

نامی نزاریا ز تو مانده ست و زاریی