چند کوشم چون کنم بی یار و بی دل مانده ام

چشم بر در، دست بر سر، پای در گل مانده ام

سهل پندارند و محکم در سلاسل مانده ام

در میانِ موج بر امّیدِ ساحل مانده ام

من شناسم من که در گردابِ هایل مانده ام

در میانِ خاک و خون چون مرغِ بسمل مانده ام

عاجزِ مشتی ملامت گویِ غافل مانده ام

کز دو چشمِ پر خُمارش مستِ باطل مانده ام

نه ولیکن چون کنم چون در مقابل مانده ام

لاجرم حیرانِ این شکل و شمایل مانده ام

در فراقِ گل به زاری چون عنادل مانده ام