نیسان فکند باز عرق بر عذارِگل

درّاج و سار و فاخته و بلبل و تذرو

دیوار و در گرفته و با چوب هایِ خار

بی چاره عندلیب که روزی هزار بار

با این همه رقیب که بر گل گماشتند

بلبل سر از خروش تهی کرده وز بخور

گه باد بر چمن کند اوراقِ گل نثار

چون روزگارِ ما که وفا با کسی نکرد

با ما زمانه در جدل از عمرِ بی ثبات

از گل به یادگار تو ماندی نزاریا