سرِ پیوند ندارد صنمِ مهر گسل

دوست نادیده و نا کرده وداعی با او

چون روم چون سپرم راه چه تدبیر کنم

خاکِ ره گل کنم از گریه و ترسم که شوم

تا سحرگاه ز تاب و تفِ اندوهِ خلیل

من به پیرانه سر از دستِ دل آشفته شدم

سر تشویر کی از پیش برآید دگرم

عشقم از فطرتِ اُولا به در آورد نه عقل

نکند از عقبِ دوست نزاری رجعت

هیچ جنبش نبود بی اثرِ جاذبه ای