دوش مرا پیش کرد قافله سالارِعشق

قافله برداشتم بادیه بگذاشتم

تا به درِ کعبه برد حاجیِ نفسِ مرا

قومی دیدم کنار بر بتِ اخلاصِ دوست

گفتم کعبه ست این دیرِ مغان نیست گفت

بیش نیارد برون سر ز بیابانِ عقل

خود چه تعلّق به تو کعبه و بت خانه را

بر شکن از بودِ خود سینه ز بت کن تهی

معتقدان کرده اند جانِ گرامی فدا

مصدرِ ابداعِ تو جوهرِ نشرِ وجود

کعبه ی مقصود چیست سینه ی پاکِ رجال

بر درِ شیرین تُرُش گر بنشیند چه غم

کسوتِ عشّاق چیست حلّۀ رضوان و نیست

اوّل محلوج وار پاک شد از خبثِ شرک