برخیز تا کنیم صبوحی هوای باغ

خوش وقتِ اهل فیض که بر گردن آورند

در نیفه های غنچه نهادند نافه ها

شادی روی آنکه به شادی علی الصباح

دهقان نگر که گه گه در تاب آفتاب

الوان نعمتش دهد الحق جزای آنک

می نیست آب رز که مسیح است در خواص

دیوار ها بلند چرا برکشیده اند

تا هر زمان به گل نرسد دست ناصواب

خوار و خجل بماندی اگر داستان من

آیا نزاریا بودت بخت آنکه باز

از بیرجند دورم و چون بی دلان مست