بیا که فصل ربیع است و وقت عیش و نشاط

به بوستان ز برای تفرج عشاق

ز بس شقایق گویی خزانه دار فلک

بیار باده که بر اتفاق حالت ما

شراب می خورم و راست می روم فارغ

خطیب شرم ندارد نشسته بر سر چوب

خرابه ی دلِ اهل دلی کنی معمور

اگر طهارت باطن کنند اولاتر

محققان به جمال عیان علی التحقیق

مرا عوام به سنگ ملامت و شنعت

ولی چه سود که بر قامت نزاری دوخت

مگر به طلعت لیلی وگرنه بر ناید

که می کشد خط چون مشک بر عذار چو سیم

ز بهر درد سر خشک مغز عشاق است