خوش وقت سخن وران خاموش

با یار خوش است خاصه مدهوش

از خانه برون شدند بی گوش

از خوان چه ی سرّ دوست سرپوش

نازک دلکان بی تن و توش

ور نه چو دد بهیمه مخروش

تا با تو شود وفا هم آغوش

رز کار نزاریا و می نوش

تا پخته شوی تمام برجوش