آن را که کند با تو شبی دست در آغوش

چون صورت دیوار بماند ز تو خاموش

تا در دهنت می نگرد می رود از هوش

کان را بر و گردن نتوان گفت و بنا گوش

شهری ز تو پر فتنه و شهری ز تو بر جوش

از یاد تو باید که نباشیم فراموش

افتاده چو بینید چه پرسید ز مدهوش

مجروح بکرده ست و دهن بسته که مخروش

در خانه و بال است به بستان رو و می نوش

دیوانه بکرده ست مرا سرو قبا پوش

خوشتر نبود هرکه بگوید تو بمنیوش