ماهی که به یک غمزه ببرد از دل ما هوش

گفتا نه کنار است و نه بوس است و نه آغوش

ای عهد خود و عهده ء ما کرده فراموش

بنشین به سرم تا بنشیند دلم از جوش

آهسته به من گفت که ساکن شو و مخروش

گفتا چه درو می نگری باده بدو نوش

خلوتگه من کلبه عطار شد از بوش

بستان و مکن خرخشه آغاز و سبک نوش

عیدی به از این عذر مگو بیهده خاموش

بر طاعت و عصیان و بد و نیک زدم دوش

گه مَی ز لبش خوردم و گه خَوی ز بنا گوش

من بی خبر از هر دو جهان واله و مدهوش

ور با تو کسی گفت که کرده ست تو منیوش