آمد بر من نگار من دوش

با من به عتاب و ناز می گفت

گویی ز کجایی و چرایی

من می خورم از تو زهر غصه

تقصیر نمی کنی چو مردان

شرمت نبود ز من زهی چشم

گفتم سخنان تلخ گفتن

دستانِ چنین مبند بر من

دشمن چو خلاف دوستان است

ور نیز ز ما خیانتی رفت

از خواب در آمدم چو مستی

دل گفت به من که ای نزاری

در خواب خیال های مشکل

نقدی ست گران بها که دیدی