آن را که گمان شود یقینش

آن را که ز بود خود برون شد

آن امر که عقل از اوست فایض

آن مهر که داشتی سلیمان

تو هیچ مباش تا بباشد

از خویش به در نمی شود عقل

جانانه ما وصال کرده ست

او را نتوان به چشم شک دید

ای باد صبا ز ما فرو گوی

مردیم و ز ما نمی کند یاد

چون حلقه رسد مگر به گوشش