خود نه محبّت نه همین است و بس

تا به رخت در نگرم یک نفس

شب نبود کوچهٔ من بی عسس

در سر من جز هوست نیست بس

مهر کنی قند ز دست مگس

باغ همان است و همانش قفس

آن همه فریاد نکردی جرس

تا ندهد جان نرهد زین حرس

برهمه عشّاق دوانم فرس

دُر ز صدف یافت شود نه ز خس

خواه به کارش رس و خواهی مرس