به من نظر مکن ای بی خبر به چشمِ قیاس

ز سوز برق محبّت فسرده را چه خبر

گر از جمال سخن هیچش آگهی بودی

جماعتی که ز مکشوف رازها دارند

برادران نشنیدی که چون فروماندند

اگر تتبّع ارباب معرفت خواهی

نخست تا بشناسی که تو نیی همه اوست

مراد تربیتِ نفسِ آدمی بوده است

بسی بگویی و از خویش ره برون نبری

گرفت پور سیاوش به ترک هفت اقلیم

نزاریا چو به مقدور خلق چیزی نیست