ساقی به جان و سر که به جان دارمت سپاس

از می چه می هراسد می خواره محتسب

دل با خدای دار و به بت خانه راز گوی

تو هیچ نیستی به قیاس و همه تویی

ز اول بکوش تا نکنی پی رویّ و هم

هر روز آفتاب کند در نسیج و نخ

یعنی که برحمایت من اعتماد نیست

دنیاپرست گر به مثل هم چو سنبله

منت نزاریا ز خدا واجب است و نیست

بی آب رز مباش که در خنبِ روزگار