روح خواهد که شود راح آمیز

نازنینا مکن از ما پرهیز

از شگرفان نه بدیع است ستیز

کس ندارد به ازین دست آویز

هم چو در پنبهٔ خشک آتشِ خیز

کی میسر شود از عشق گریز

خوی به آوازهٔ تو در تبریز

شور شیرین ز مذاق پرویز

گرچه از باد گذشتی شبدیز

تلخ کرد از شکر شورانگیز

تازه کن رسم قیامت برخیز