غم تو با که خورم با که برگشایم راز

گهی دو دیده امید و گه دو دست نیاز

شبِ دراز و حدیثِ دراز و راهِ دراز

ز اندرون به دهن بر نمی برد آواز

به کفر و زندقه فتوی دهند اهل مجاز

مگر چو سوختگانش دهند خط جواز

که من به خود نروم در چنین نشیب و فراز

مقام شب پره را جای آفتاب مساز

که طاقت نظر پادشه ندارد باز

به یک ندب همه هستی و نیستی در باز

همین و بس همه در باز تا شود در باز