ای جانِ به لب رسیده بشتاب

دل رفت و تو نیز بر سر پای

بر نسیه چه اعتبار زنهار

تسلیم شو و ز خود برون آی

اما چو ز خود نمی کنی سیر

از همت دوستان مددخواه

بینی که ز دیر کعبه سازند

جانا چو نمی شود میسر

در بادیة جمال رویت

از ناله من اثیر پر سوز

فرزند ادای نقد ما باش

با نوح نشین که بحر طوفان

ما را غم عشق تو چو دشمن

در سلسله می کشند ما را