ما را به دام عشق درافکند دیده باز

بی چاره دل ز دیده گرفتار می شود

دل خود برفت و جان برود نیز لامحال

آری چه دل چه سر که همه کاینات را

در عشق فتنه باشد و در عقل عافیت

عیب و هنر یکی نشود پیش مدعی

ما همچو حلقه بر درو خوش در حرم رقیب

گفتم که با فراق شکایت کنم ز وصل

صد ساله از مطالعهٔ خلد خوش ترست

مشرق ز قبله باز ندانم که در خیال

من خود به جان دوست که هرگز نخواستم

پر کن قدح بده به نزاری که مست عشق