به تَرهاتِ دگر مشتغل ندارد باز

به حضرت ملکی می برم که داند راز

چه بانگ چنگ به نزدیک کر چه بانگ نماز

مکن که مرگ یقین بهتر از حیات مجاز

به چکسه باز نیاید چو اوج گیرد باز

بر آشیانهٔ وحدت پری به بال نیاز

اگر به سیم نه ای ملتفت چو زر مگداز

سری به دست که آنگاه گردنی بفراز

که جانب تو رعایت کند به صد اعزاز

و گر ز چشم بیفتی نظر نگیرد باز

به صبر خو کن و با درد خویشتن می ساز