ز روی خوب تو دورم که چشم بد ز تو دور

ز دوستان حسود و ز دشمنان غیور

ولی بهشت من آنجا بود که باشد حور

به حکم عشق نه تو غایبی نه من مهجور

کدام نیست تویی ناظر و تویی منظور

به مهر و مه چو ز چشمم برفته باشد نور

که دیده ای که بر آتش حمول بود و صبور

که خورد می که سرانجام ازو نشد مخمور

که گاه مست خرابم کنند و گه مخمور

مباش گو و بدارید عاقلان معذور

که عاقلان همه در تیه غفلت اند و غرور