هرگزم عشق نشد از سرِ پُر سودا دور

من نه بر قاعدۀ عقل و خرد سیر کنم

طاقتِ نورِ تجلّی و چو من مسکینی

نظری از طرفِ سَتر برون کرد و مرا

من و پروایِ کسی این چه حدیث است خموش

از من آن حال مپرسید که چون بود و چه رفت

نه از آنم که به غیری متعلّق باشم

مردۀ جهل نشد زنده وگرنه نافخ

من و کنجِ خود و گنجِ سخن و نقدالوقت

آه از دستِ نزاری که سری پر سودا

خوش دلم زان که نباشند محبّان خَصمم