بی دوست این منم که چنین می برم به سر

این است وبیش ازین و بتر زین سزایِ من

عقل از کجا و من ز کجا کز دلِ فضول

از غبن و غصّه خوردن و ناچاره دم زدن

چشمم به راه و گوش بر آوازِ پیکِ دوست

ای باد قاصدی شو و پیغامِ او بیار

باشد که باد لطف کند تا به سعیِ باد

از من هزار خدمت و اخلاص می برد

خرّم وجودِ آن که ز تأثیرِ بختِ نیک